ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΣ

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή στα 1922, ο αριθμός των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα,αγγίζει το 1.500.000.Η αδυναμία να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των προσφύγων,οι εξωτερικοί δανεισμοί,οι μεγάλες φορολογίες και οι άθλιες εργατικές συνθήκες, αποτελούν σημαντικούς κλυδωνισμούς για το πολίτευμα.
Οι αδιάκοπες κυβερνητικές κρίσεις και τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες αδυναμίας,για την επαναφορά της μοναρχίας.
Την κυβέρνηση του Αλ.Παπαναστασίου,αφού καταψηφίστηκε το 1924,την διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Θεμ.Σοφούλη,η οποία με τη σειρά της αντικαθείσταται δυό μήνες αργότερα από εκείνη του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου.Τον Ιούνιο του 1925,ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος,εκμεταλευόμενος την έκρυθμη κατάσταση,ανατρέπει την κυβέρνηση,διαλύει τη Βουλή και μετα από υποτειθέμενες εκλογές ,ανακυρήσσευαι Πρόεδρος,αφού πρώτα ανάγκασε τον Παύλο Κουντουριώτη να παραιτηθεί από το αξίωμα.
Μετά από μια δικτατορική διακυβέρνηση,που γελοιοποίησε διεθνώς το Ελληνικό κράτος, με την εξαθλίωση της οικονομίας,τις εξορίες,την αποτυχημένη εξωτερική πολιτική, ανατρέπεται από τον στρατηγό Γ.Κονδύλη τον Αύγουστο του 1926,ο οποίος προκυρήσσει εκλογές.Σχηματίζεται οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλ.Ζαϊμη,η οποία παραιτείται τον Μάϊο του 1928.Ο Ελ.Βενιζέλος μετά από εντολή του Προέδρου της Δημοκρατίας,σχηματίζει κυβέρνηση ,η οποία διατηρείται μέχρι την ήττα των εκλογών του 1933.Την 1η Μαρτίου του 1935,οι βενιζελικοί αξιωματικοί,με έγκριση του Ελ.Βενιζέλου,προχωρούν σε στρατιωτικό πραξικόπημα,το οποίο καταπνίγεται από τον Γ.Κονδύλη.Παρά τις καλές προθέσεςι του κινήματος των βενιζελικών,το αποτέλεσμα ήταν η ενδυνάμωση των μοναρχικών στοιχείων.Στις 10-10-1935 ο Γ.Κονδύλης με κίνημα ανατρέπει την κυβέρνηση ,αναλαμβάνει την πρωθυπουργία και μετά από νόθο δημοψήφησμα επαναφέρει τον Βασιλειά Γεώργιο τον Β΄.Η κοινοβουλευτική περίοδος της βασιλείας του Γεωργίου του Β΄
Η πολιτική αστάθεια ,η προβληματική οικονομία και τα προβληματα που δημιουργούν αυτές οι συνθήκες στην ελληνική κοινωνία,είναι ο βασικός ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξη της θεατρικής δημιουργίας.Θεατρικά είδη από το παρελθόν ,όπως το ιστορικό δράμα και η τραγωδία,έρχονται και πάλι στο συγγραφικό προσκήνιο,σαν μιά αντίδραση αποφυγής της ταραγμένης πραγματικότητας.
Οι πολιτικές συνθήκες όχι μόνο δεν ευνοούν το πέρασμα της δραματουργίας σε νέες μορφές ,όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο,αλλά οδηγεί και στην εξαφάνιση του αστικού δράματος του οποίου οι κοινωνικοί και ιδεολογικοί προβληματισμοί δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν στο συντηρητικό και αυταρχικό έδαφος της εποχής.Συγγραφείς όπως οι Ν.Καζαντζάκης, Σπ.Μελάς, Αγγ.Σικελιανός, Γ.Θεοτοκάς κ.ά.αναπτύσσονται στα ξεπερασμένα είδη της τραγωδίας και του ιστορικού δράματος,αναζητόντας την εθνική ταυτότητα και την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού.
Ενα άλλο είδος που εμφανίζεται και πάλι,είναι το ηθογραφικό δράμα,μια αναφορά στην ζωή και τους χαρακτήρες της ελληνικής επαρχίας αλλά και στα ήθη και έθιμα αυτής,με αντιπροσωπευτικούς συγγραφείς τον Γρ.Ξενόπουλο, Δ.Μπόγρη,Π.Χορν κ.ά.Παράλληλα αναπτύσσεται και η φαρσοκωμωδία,που πηγάζει από το Γαλλικό μπουλβάρ με συγγραφείς όπως οι Ξενόπουλος, Καγιάς, Τσεκούρας, Μωραϊτίνης κ.ά.
Την ίδια εποχή, σημαντικό βήμα προόδου αποτελεί,η ίδρυση της «Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου» από τον Φώτο Πολίτη στα 1923.Σύντομο χρόνο ζωής έχει το Θέατρο Τέχνής που ιδρύει το 1925 ο Σπύρος Μελάς,αλλά το 1929 σε συνεργασία με την Μαρίκα Κοτοπούλη και τον Δημήτρη Μυράτ, δημιουργούν την «Ελεύθερη Σκηνή».Το 1930 ιδρύεται το «Λαϊκό Θέατρο» στο Παγκράτι από τον Β.Ρώτα,ενώ το 1932 λειτουργεί το «Εθνικό Θέατρο»,με τον Φώτο Πολίτη μέχρι τον θάνατό του και τον Δ.Ροντήρη στη συνέχεια[1934].