Με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, τη συσσώρευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού της επαρχίας, στο αστικό περιβάλλον της πρωτεύουσας, ένα είδος που αναπτύσσεται ,παράλληλα με το ξενόφερτο θέαμα , και αποκτά μάλιστα μεγάλη απήχηση στο κοινό, είνα το Κωμειδύλλιο.Το υβριδικό αυτό είδος προέκυψε από τη συνισταμένη της μονόπρακτης κωμωδίας και της αρμένικης οπερέτας,της δημοτικής γλώσσας σε συνδιασμό με τα τοπικά ιδιώματα και την ευρωπαϊκή μουσική, της ηθογραφίας και της λαογραφίας, πλαισιωμένο με χαρακτήρες της ελληνικής επαρχίας.
Το κωμειδύλλιο πρωτοεμφανίζεται με το έργο του Δημήτριου Κορομηλά , «Η Τύχη της Μαρούλας» στα 1889.Αλλοι Κωμειδυλλιογράφοι ,ηταν οι Δημήτριος Κόκκος , Νικόλαος Λάσκαρης , Μπάμπης Ανινος. Το τελευταίο Κωμειδύλλιο, «Η Νύφη της Κούλουρης» ,του Ευγένιου Μαντόπουλου, χαρακτηρίστηκε επαναστατικό για την εποχή του.
Σύγχρονο του Κωμειδυλλίου, είναι το Δραματικό Ειδύλλιο, που παρουσιάζεται στα 1881, με τον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας» του Δ.Κορομηλά.Ενα θεατρικό είδος επίσης μεικτό , που προέρχεται από την συνισταμένη ιστορικών και αισθητικών δεδομένων, όπως το κίνημα της λαογραφίας, το ηθογραφικό διήγημα της γενιάς του ’80, ο δημοτικισμός και τα τοπικά γλωσσικά ιδιώματα, τα ρεύματα της ευρωπαϊκής μουσικής, ο νατουραλισμός, σε συνδιασμό με τη συσσώρευση των επαρχιωτών στην πρωτεύουσα και την έλειψη ταξικής συνείδησης του αστικού αυτού πληθυσμού.
Παρουσιάζοντας ήρωες της ελληνικής υπαίθρου, καθώς και τα ήθη και έθιμα της ελληνικής επαρχίας, και το δημοτικό τραγούδι, συγκινέι το κοινό και ειδικά τα λαϊκά στρώματα αυτού.
Χαρακτηριστικά έργα, των Σπυρίδωνα Βασιλειάδη και Πανάγου Μελισσιώτη, «Γκόλφω» , «Χάϊδω» , «Εσμέ η Τουρκοπούλα» , «Θυμιούλα η Γαλαξειδιώτισσα» κ.α.
Τα δύο αυτά είδη που κατακλύουν τις αθηναϊκές αίθουσες και εμφανίζονται στα τελευταία στάδια ανάπτυξης του θεάτρου του 19ου αιώνα, δεν έχουν κανένα σημείο επαφής με το,εμφανιζόμενο την ίδια εποχή ,Αστικό Δράμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου