Πλάϊ στο ιταλόφωνο θέατρο που λειτουργεί πρωταρχικά στη Ζάκυνθο στα χρόνια της βενετοκρατίας,κινούμενο από την άρχουσα τάξη του νησιού, εμφανίζεται το λαϊκό θέατρο οι λεγόμενες Ομιλίες , υπαίθριες παραστάσεις που δίδονταν κατά την περίοδο των απόκρεων.
Το Λαϊκό αυτό θέατρο, αν και αρχικά βασίστηκε στα Βενετικά πρότυπα και κυρίως στα Μωμάρια, τα βενετικά έθιμα των απόκρεων, γρήγορα μυίθηκε στην πρωτοτυπία.Ετσι δημιουργήθηκε αυτό το καινούριο είδος λαϊκού θεάτρου, που εξέφραζε άμεσα τα λαϊκά στρώματα της Ζακύνθου.
Επίδράσεις δέχτηκε ακόμη από το Κρητικό θέατρο, καθώς έργα όπως η Ερωφίλη, ή ο Ερωτόκριτος,διασκευάστηκαν στη μορφή και προσαρμόστηκαν στο γλωσσικό ιδίωμα της Ζακύνθου.
Οι παραστάσεις δίδονταν από ερασιτεχνικούς θιάσους που αποτελούνταν απκλειστικά από άντρες, σε υπαίθριους χώρους κατά την διάρκεια του καρναβαλιού.Εδώ συναντούμε το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού καθώς και τη χρήση μάσκας.
Το είδος αυτό με τη σατυρική διάθεση απέναντι στα πρόσωπα και την κοινωνία, αναπτύχθηκε κατακόρυφα,ξεπέρασε ολότελα τα βενετικά δεδομένα, συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, αλλά και μέχρι τις μέρες μας έχοντας βέβαια υποστεί μεταροπές.
Ο Δημήτριος Γουζέλης ,που το έργο του ο «Χάσης», υπήρξε εξαιρετικά αγαπητό στο Ζακυνθινό κοινό, θεωρήται ο πιο σημαντικός δημιουργός ομιλιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου