Από το 1949 και ύστερα το ελληνικό κράτος ,διανύει μία περίοδο,σημαδεμένη ακόμη από τα ανοικτά τράυματα του εμφυλίου.Η πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων,αν και θα προσφέρει σημαντικά στην ανοικοδόμηση του κράτους,δεν θα καταφέρει να εδραιώσει πάνω σε γερά θεμέλια το δημοκρατικό πολίτευμα.
Οι κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν η μία την άλλη από το 1949 εώς το 1967 [Νικόλαος Πλαστήρας 1950-52, Αλ.Παπάγος 1952-55 , Κ.Καραμανλής 1955-63 , και Γ.Παπανδρέου 1963-65],διακρίνονταν από μια κομματική προσωπικοτήτων κι όχι ιδεολογικών αρχών, ενώ παράλληλα τα Ανάκτορα- κύριος αναστάλτικός παράγοντας στην εδραίωση της ομαλότητας-,με συνεχείς επεμβάσεις,προσπαθούν να κατευθύνουν και τα κόμματα και την διακυβέρνηση της χώρας,σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις και επιδιώξεις,έχοντας έτσι τον ουσιαστικό έλεγχο πάνω σε όλους τους τομείς.
Η δράση των μηχανισμών αυτών που αναπτύσσονταν παράλληλα με την επίσημη κυβέρνηση,οδήγησε σε επιζήμια για την δημοκρατία γεγονότα,με αποκορύφωμα την δολοφονία του Γρ.Λαμπράκη[22-5-1962],βουλευτή της Ε.Δ.Α.[ενιαία δημοκρατική αριστερά].Η αποπομπή του Γ.Παπανδρέου από την κυβέρνηση στις 15-7-1965, και οι αλλεπάληλες βασιλικές κυβερνήσεις που ακολουθούν,οδήγησαν στην οριακή αποδυνάμωση της πολιτικής ζωής και της δημοκρατίας με αποτέλεσμα την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου